# houten vangrails!

Vernieuwing zorgt ook regelmatig voor ongerustheid. Zo heb ik al diverse malen gehoord van een rijangst cliënt dat een nieuwe weg of een veranderende situatie in de omgeving, voor slapeloze nachten heeft gezorgd.

Reacties als deze:
“Alleen al als ik er naar kijk krijg ik al de kriebels, zo hoog komt de weg te liggen.” of
“Het is zo smal gemaakt, en je kan er nergens stoppen.” en
“Het lijkt wel of het na die bocht ophoudt, ik weet niet wat er aankomt.”

Iemand die geen last heeft van rijangst begrijpt dat niet altijd. Als ik dan vraag of hij of zij misschien hoogtevrees heeft of misschien niet in de lift durft dan wordt het makkelijker want daar kan ik de overeenkomst aangeven: de angst om controle te verliezen!
Nu las ik dat er een prachtige weg hier vlakbij klaar is na een grondige opknapbeurt. Hij is slimmer, vlotter en veiliger geworden kopt de krant en:
“Pientere verkeerslichten”, “bots-vriendelijke lichtmasten”(!?) en “vele kilometers houten vangrail.”
Er kwamen veel positieve reacties op deze mooie nieuwe weg.

Toch werd deze keer ook meegenomen in het verhaal dat er ook mensen zijn die de houten vangrails als claustrofobisch ervaren. Het hout komt gevoelsmatig op je af en is geen ruimte voor ontsnapping.
De vergeten groep werd in het artikel toch even vermeld…die mensen bestaan ook!

Gelukkig zijn er oefeningen om de angst beheersbaar te maken en die je anders met ‘controle’ doen om gaan.
Maar ik zou ook graag willen dat er minder taboe gaat rusten op het hebben van rijangst.
Mede met het Rijangstlabel, de Nederlandse Beroepsvereniging voor Rijangstcoaches, probeer ik deze vergeten groep onder de aandacht te brengen en te helpen.