Hoe spreek ik mezelf toe als het spannend wordt? Laatst hoorde ik, tijdens een rijangstbegeleiding:
”Ik vind het niet eng, ik vind het niet eng” terwijl ze de oprit van de snelweg op reed.
Als in een mantra bleef ze dit herhalen. Hopende dat ze het zou gaan geloven! Ik onderbrak haar en zei:
”Je vindt het wel eng!”
We gaan iets doen wat je al heel lang hebt uitgesteld: samen de snelweg op!
Natuurlijk vind je dat spannend of eng of vreselijk zelfs.
De strategieën die je hebt ingezet om het probleem aan te pakken hebben nog niets opgeleverd.
Meest voorkomende strategie is (regelmatig) vermijden van (bepaalde) snelwegen. Maar ook jezelf veel geweld aan doen door ‘streng’ te zijn, in termen van ‘wat ben ik toch stom, wat belachelijk dat ik hier last van heb, doe nou gewoon!’
Streng zijn wordt vaak verward met jezelf uitdagen, dat is echt iets anders!
Tijd voor een nieuwe methode:
Stoppen met vechten!!
Accepteer dat je het akelig vindt en laat het rot gevoel maar een rot gevoel zijn.
Het is maar angst!! Ja, dat klinkt alsof ik niet weet dat angst afschuwelijk is maar ik weet het wel.

Angst is een emotie, angst is geen gevaar!

Vechten tegen je emoties is strijden met jezelf! Wie wint er in deze oorlog? Precies een oorlog met jezelf levert niets.
Op korte termijn kan het even effect hebben om jezelf te ontzien, op lange termijn boek je zo geen resultaat.
Laat de emoties ontstaan dus.
Vertrouw erop dat het naar de achtergrond verdwijnt. Angst is een patroon geworden dat opkomt, en ligt onderhuids nog even op de loer. Besef dat de angst niet hoort in deze nieuwe situatie.
We gaan oefenen met uit je hoofd komen en je aandacht naar buiten richten.
Maar voor nu accepteer dat je door de zure appel heen moet.
Spreek jezelf bijvoorveeld toe met:
”Laat het er maar zijn, het is een oud gevoel”